Ik ontwaak uit een diepe slaap en ren wat verward naar de badkamer. Althans, dat probeer ik. Bijna zak ik door m’n rechterbeen, dat kennelijk nog slaapt. De tinteling doet pijn en al struikelend beland ik net aan op de toiletbril. Terwijl het er met een miezerige straal uitkomt, kijk ik naar m’n blade been. Sinds gister heb ik een andere. Via mijn pay-what-you-like abonnement op de ‘blade library’ in Tokyo, krijg ik tweemaandelijks vanzelf een nieuwe toegestuurd. Moet er nog wel wat aan wennen, maar deze matcht in ieder geval beter bij mijn e-textiel-garderobe – deze maand afkomstig van me, myself and AI, en oké, ook een beetje van Anouk Wipprecht. Het verbaast mijn oma nog steeds dat ik zo goed terecht ben gekomen, ondanks dat ik geen opleiding heb kunnen doen wegens de crises uit de jaren ’40. De staat financierde niet langer het onderwijs waardoor de have-nots (ik) het zonder opleiding of ondersteuning moesten doen.
Door: Drs. Jacintha van de Geer – Scheerder MSc, Futuroloog // onderzoeker
Na een hete douche en m’n gepersonaliseerde nonfood-shake, vlieg ik de deur uit. Ik ben blij dat de tijden waarin er geen ontbijt in huis was, of enkel dat vier dagen oude kromgetrokken brood – laat staan dat het gezond was – voorbij zijn. De minuscule nanobots die ik sinds zo’n 23 jaar in m’n lichaam draag, screenen en fiksen me beter dan mijn eigen dokter aan de hand van mijn bloedwaarden deed. De staat bepaalde met de verplichte invoering van deze bots en human digital twins dat er een einde moest komen aan de enorme scheefgroei in de gezondheidszorg. En omdat ik als pionierend veganist mid jaren ‘10 nogal eens wat tekortkwam, is daar sinds 2027 dus gelukkig geen sprake meer van. En trouwens, vlees op het menu ligt sowieso ver achter ons. De vleestax van 75% heeft begin jaren ‘30 echt verschil gemaakt. Ik ben nog altijd trots op mijn mooie Almere die daar als eerste Megacity in de wereld het verschil mee durfde te maken.
M’n hand trilt. Hè verdorie niet nu! Ik krijg een signaal dat m’n AirbusAudi te laat is. SideWalkLabs is al eerder gehackt… En dat nou net nu ik op weg ben naar m’n eerst dag bij Digitale Humanisten – een aftakking van de CitySpace (naast CyberSpace (online)), heel vroeger ook wel ‘gemeente’ genoemd. Sinds de open dialoog over ‘veranderende normen en waarden’ van het alom geliefde democratisch bestel sta ik weer helemaal AAN. En tegen de adviezen van m’n 100 jarige hippievader in, heb ik me dus beschikbaar gesteld als Digitaal Humanist! Hij noemt CitySpace gekscherend Cybernation (cybernetics + automation) – een veelgebruikte term uit het Amerika van de jaren ‘60 voor apocalyptische toekomstbeelden. Via cybernation werd destijds al gewaarschuwd voor een vergevorderde vorm van automatisering van arbeid. Maar daartegenover stond een verhoogde vrijheid van de mens. De balans tussen arbeid en vrijheid heeft zich echter niet voor iedereen gelijk ontwikkeld. Mijn politieke roeping gaat daarover: Gelijke ontwikkelkansen voor iedereen!
De automatisering, en dus AI, heeft mijn vader echter niet veel goeds gedaan. Hij is sinds de city-data-roof van ‘36 zo bang geworden. Inmiddels begeeft hij zich al 14 jaar compleet off-grid. Zelfs de blockchain technologie, waar hij groot voorvechter van was eind jaren ‘00 vanwege het transparante en extreem beveiligde karakter ervan, vertrouwde hij z’n identiteit niet meer toe. Tot slot heeft hij dan ook digitaal zelfmoord gepleegd en z’n digitale twin omgelegd, en kon ik niks anders dan hem steunen.
Godzijdank hebben we de ‘vrije wil’ tot die daad altijd weten te behouden, realiseer ik me nu m’n vader rust heeft. En precies dat is waar ik me als DigHum over mag buigen. Wat is ‘vrije wil’? En wat is dat eigenlijk: menszijn? Of vrijheid? Of privacy, in relatie tot vrijheid? En heeft elke burger evenveel ruimte en recht om die vrijheid te claimen? Hoe verhouden die begrippen zich tot hoe er vroeger naar werd gekeken? Welke veranderende waarden kennen we ze nu toe? Worden we juist meer mens in tijden van deze rammend snelle technologische ontwikkeling? Nu singulariteit op de stoep staat? En Artificiële Super Intelligentie aan de deur rammelt? Ik heb me suf geoefend! Zijn we klaar voor de real deal?
Waar men begin jaren ‘20 maar bleef prediken te moeten ‘meebewegen’ naar de toekomst, is dit anno 2050 gelukkig heel anders. We hebben een vorm gevonden en beseffen ons dat we niet langer wachten op de toekomst, maar er middenin zitten! En dat we iedereen de kans geven om aan te haken of niet! Zenuwachtig wippend op m’n blade been, en inmiddels lichtelijk geïrriteerd, ben ik het wachten op m’n drone meer dan zat en grijp ik snel m’n MaaSfiets. Want al is het geen betaalde baan zoals die vroeger bestond, te laat komen heeft me nooit gelegen.
Lees ook:
Als ik later groot ben
Lees de verhalen
Datamonitor
Lees de verhalen
Jongerenbetrokkenheid: Van woorden naar daden met Design Thinking
Lees de verhalen